به دنبال وقوع یک مورد دیگر از کودک‌آزاری در ایران، والدین سارینا، دختر پنج ساله سمنانی روز چهارشنبه گذشته او را به بیمارستان امیرالمومنین سمنان منتقل کردند.
عکس تزیینی است
کمتر از یک هفته پس از انتشار اخبار کشته شدن کودکی دو ساله به نام اهورا به دست پدرخوانده‌اش، خبر رسیده که کودکی به نام سارینا که دچار جراحت‌ها و سوختگی‌های متعدد بوده، در بخش آی سی یوی بیمارستان امیرالمومنین سمنان بستری شده است.
پانته آ تاجیک، پزشک معالج سارینا گفته که این دختر پنج ساله در حال خفگی به کارکنان بیمارستان تحویل داده شده و علاوه بر جراحت و خونریزی‌های سطحی، دچار خونریزی مغزی در ناحیه چشم بوده که با تلاش پزشکان، سطح هوشیاری این کودک افزایش یافته و حالش رو به بهبود است.
سرهنگ حسین پیوندی، معاون اجتماعی فرماندهی انتظامی استان سمنان هم وقوع این کودک آزاری را تایید کرده و گفته: «در تحقیقات مشخص شده این کودک شاهد اتفاقی بوده و شخص سومی در حضور پدر و مادرش، او را برای ترساندن از اینکه مساله را بازگو نکند، کتک زده است.»
به گفته معاون اجتماعی فرماندهی انتظامی سمنان، والدین به این رخداد اعتراضی نکرده‌اند. مادر در بیمارستان کنار بالین فرزندش حضور دارد ولی از پدر خبری در دست نیست و مردی که سارینا را نیز وحشیانه کتک زده، متواری است.
طبق تعریف سازمان جهانی بهداشت، سوء رفتار با کودکان یا کودک‌آزاری، تمام شکل‌های بدرفتاری جسمانی، عاطفی، روانی، آزار جنسی و غفلت از کودک را شامل می‌شود که می‌تواند به سلامت، بقا، روند رشد و کرامت انسانی او آسیب بزند.
برخی آمارها نشان می‌دهند کودک‌آزاری و اعمال خشونت نسبت به کودکان در ایران افزایش یافته است. اغلب اقدام کنندگان به کودک آزاری، والدین هستند و مواردی که بیگانگان و غریبه‌ها را شامل می‌شود تنها درصد کمی را به خود اختصاص می‌دهد.
در خانواده‌هایی که دارای مشکلات و ناهنجاری‌های روانی و عاطفی هستند خطر کودک آزاری بالاست. مشکل در زمینه کنترل خشم، آستانه تحمل پایین، ناکامی، افسردگی، کاستی در زمینه برقراری همدلی و عدم انعطاف پذیری شخصیتی از عوامل مهم کودک‌آزاری هستند.
در همین زمینه حسین اسدبیگی، رئیس مرکز فوریت های اجتماعی سازمان بهزیستی، روز دوشنبه سوم مهر ماه به خبرگزاری کار ایران (ایلنا) گفته است در سال گذشته ۸۶ درصد از کودک‌آزاری‌ها از سوی پدر و مادرها صورت گرفته که ۶۰ درصد موارد توسط پدر، ۲۶ درصد موارد توسط مادر و بقیه موارد از سوی برادر و بعد خواهر صورت گرفته است.
برخی صاحبنظران معتقدند به دلیل فرهنگ استبدادی غالب در حوزه پرورش کودکان، خشونت نسبت به کودکان -چه جسمانی و چه روانی- از دیرباز اعمال می‌شده، اما به علت فقدان نهادهایی که از قربانیان کودک‌آزاری حمایت کنند یا نبود آگاهی کافی، کودک‌آزاری رخ می‌داده و امری عادی تلقی می‌شده است.
در ایران تنها ۱۵ سال است که کودک‌آزاری به‌عنوان «جرم عمومی» شناخته می‌شود و پیگیری آن منوط به شکایت قربانی نیست.
در این رابطه در سال ۱۳۸۱، قانونی با ۹ ماده در دولت محمد خاتمی تصویب شد. در ماده چهار این قانون برای کودک‌آزار سه تا شش ماه زندان یا جزای نقدی تعیین شده که در بسیاری از پرونده‌ها از این مجازات نیز دریغ می‌شود. البته این مجازات تنها برای کودک‌آزاری است یعنی موردی که منافی عفت نباشد.
در پرونده‌های مربوط به انجام اعمال منافی عفت با کودکان، در صورت اثبات جرم، مجازات اعدام تعیین شده است.
مجازات‌هایی که برای کودک‌آزاری در نظر گرفته می‌شود معمولا متناسب با جرم نیست و بستگان درجه یک، به‌ویژه پدر، حتی در مواردی که آزار منجر به قتل کودک شود، به مجازات سنگینی نمی‌رسند.